Pierwsze motocykle wyprodukowane (zmontowane) w Świdniku i oznaczone symbolem WSK pojawiły się na polskich drogach w 1954 roku. Była to seria 20 sztuk z silnikami identycznymi, jak w WFM- kach. Serię zmontowano z części przywiezionych z Warszawy. Seryjną produkcję rozpoczęto rok później. Jednak samodzielny prototyp motocykla ze Świdnika ujrzał światło dzienne dopiero  w roku 1957. Seryjna produkcja motocykli WSK ruszyła w 1959 roku. Można powiedzieć, że od 1954 do 1985 roku trwała era M06 - to 31 lat produkcji praktycznie jednego motocykla poddawanego różnym zmianom!

            Pierwszy pojazd z 1954 roku miał teleskopy bez tłumienia olejowego, podwójną ramę wykonaną z profili ceowych, maleńkie hamulce. Dysponował mocą 4,5 KM przy 4800 obr./min, a v max wynosiła 70 km/h. Silnik zasilany był przez gaźnik G 16. Był to motocykl WSK M06.

            W roku 1959 powstał model M06-Z oparty o konstrukcję M06. Zastosowano teleskopy przednie i tylne z tłumieniem olejowym, dokonano modyfikacji silnika (moc wzrosła do 6 KM), zastosowano nowy gaźnik G 20. Prędkość maksymalna wzrosła do 78 km/h.

            W latach 60. w motorkach WFM i WSK montowano silniki S01Z, S06 (148 ccm), S34 (123 ccm). Z produkcji dwóch ostatnich wkrótce się wycofano. W roku 1965 w Nowej Dębie rozpoczęto produkcję silników S01 na potrzeby WFM i WSK.

            1966 r. - zamknięcie Warszawskiej Fabryki Motocykli.

            Przed sezonem 1967 wszedł do produkcji nowy model motocykla WSK oznaczony symbolem M06 B1. Model B1 był kolejnym motocyklem skonstruowanym w Świdniku. Jego pojawienie się na rynku zbiegło się z wyprodukowaniem 500 000 sztuk motocykli tej marki. Protoplastą B1 był model B, który był wyposażony w głębokie błotniki oraz tłoczone osłony na gaźnik i akumulator. Z uwagi na trudności w uruchomieniu produkcji elementów tłoczonych z blachy, konstruktorzy opracowali jego uproszczoną wersję - B1. W stosunku do prototypu, B1 różnił się płytszym walcowatym tylnym błotnikiem i uproszczoną, giętą osłoną akumulatora i gaźnika. Wewnątrz znajdował się także tłumik szmerów ssania. Pierwsze 500 sztuk tej wersji WSK zeszło z taśmy na przełomie lat 1966/67. Masową produkcję uruchomiono w sierpniu 1967 roku. Jednostką napędową motocykla B1 był silnik z Nowej Dęby oznaczony symbolem S-01Z3A. W silniku zastosowano dłuższy, niż w wersjach poprzednich, króciec ssący. Zmiana poprawiła stopień napełniania oraz podwyższyła osiągi. Moment obrotowy wzrósł do 10,8 N/M przy 4600 obr/min. Chromowaną powłokę zyskała dźwignia kick-startera oraz zmiany biegów. Produkowano go w latach 1967-71. Powstało 271 590 sztuk. Montowano w nim silnik S01 Z3 (7,3 KM przy 5300 obr./min). Silnik zblokowany był z trzystopniową skrzynią biegów. Motocykl wyposażony był w trzytarczowe mokre sprzęgło, a napęd na tylne koło przenoszony był przez łańcuch ½''. Jednostka napędowa zasilana była przez gaźnik G-20M o średnicy gardzieli 20 mm. Silnik wmontowany był w ramę zamkniętą podwójną, wykonaną z ceowych, wzmocnionych belek.

            B1 wyposażony był w koła o średnicy 18'' i hamulce bębnowe. Według danych fabrycznych motocykl mógł rozwinąć prędkość do 80 km/h zużywając zaledwie 2,8 litra paliwa na 100 km. Konstruktorami WSK M 06 B1 byli m.in. Mieczysław Krzeszowiec i Tadeusz Władysiuk. Motocykl jako jedyny pojazd mechaniczny został oznaczony krajowym znakiem jakości "1", który nadawał Instytut Transportu Samochodowego w Warszawie. Model B1 doczekał się także wersji wyścigowej. Prototyp tej maszyny zaprezentowano na Targach Poznańskich. Pojazd napędzany był silnikiem W-1 miał moc 12 KM. Cena modelu B1 wynosiła wówczas 8000 zł (1968 rok).

            W modelu na 1970 rok zmieniono kanapę oraz lampę tylną.

            Rok 1971 przynosi uruchomienie nowego modelu. W sierpniu zaczęto produkować ostatni model WSK- M06 B3, który miał zostać zastąpiony przez maszyny o symbolach M 21 i M26. Zmieniono w nim ramę na pojedynczą, spawaną z rur stalowych i profili tłoczonych, błotniki na płytsze, zastosowano nowy zbiornik paliwa, a także oznaczenie silnika na S01 Z3A Lux. Jedynym elementem różniącym ten silnik od poprzednika był zaworek Webera zamontowany w komorze pływakowej. Stopień sprężania wynosił 7,8 (zamiast dotychczasowego 7,5). Wartość momentu obrotowego spadła z 10,8 Nm. przy 4600 obr./min do 9,8 Nm. przy 4200 obr./min. Motocykl był lżejszy o 2 kg i jego masa własna wynosiła równo 100 kg. Motor był przestarzały, ale korzystne ceny przyciągnęły nabywców. W tym samym, 1971 roku wprowadzono do produkcji Motocykl M21W2 o pojemności silnika 175ccm. Jego odmiany: Kobuz, Dudek, Perkoz produkowane były od roku 1976. Pierwsze "stosiedemćdziesiątki piątki" wyposażono w instalację elektryczną 12V (silnik W2Bx)). Było tak do 1975 roku, gdy wprowadzono instalację 6V (silnik 0-59 i jego pochodne)

            Dla uatrakcyjnienia oferty w latach 1975-1978 WSK Świdnik wypuściła na rynek motocykle określane jako "rodzina ptaków". Motocykle te oprócz oznaczeń literowo- cyfrowych M06 B3, miały swoje nazwy: Gil, Lelek, Bąk. Po zaprzestaniu w 1978 roku produkcji  Lelka i Bąka w 1979 r. rozpoczęto równoległą z Gilem produkcję Kosa. "Ptaki" były przeznaczone dla młodych odbiorców, chcących jeździć motocyklem przynajmniej ładniejszym, bo na nowocześniejszy nie było szans. Były one malowane w jasnych kolorach: żółty, czerwony, niebieski. Zmieniono kształt kanapy, zastosowano mniejszy zbiornik paliwa i malowane na popielato płytkie błotniki.

            Gil to dotychczasowy motocykl odchudzony o 3 kg, Lelek przypominał motocykl terenowy (wysoko umieszczony tłumik, błotnik i szeroka kierownica), Bąk naśladował soft hoppera (b. wysoka kierownica, odchylane siedzisko pasażera). Gil kosztował 9500 zł, Lelek 10 500 zł, Bąk 12 000 zł.  

            Najwięcej z rodziny M06 wyprodukowano modelu B3 - 693 900 sztuk.  

            W połowie roku 1985 z taśmy w Świdniku zjechał dwumilionowy motocykl marki WSK. Ostatni pojazd opuścił hale fabryczną 31. października 1985 roku. Tym samym zakończyła się produkcja motocykli w Polsce.  

            W roku 1969 motocykle otrzymały znak jakości "1".